Τι είχες Άρη, τι είχα πάντα

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Άλλοι εδώ πεταμένοι βαθμοί (σύνολο δέκα στην έδρα του στο πρώτο μισό), άλλη μια χαμένη ευκαιρία για τον Άρη να «πατήσει» στην 3η θέση και να ορίσει με τρόπο διαφορετικό την μοίρα του στην φετινή Σούπερ Λιγκ. Το να μείνουμε για μια ακόμη φορά στους αριθμούς (22 τελικές, ένα δοκάρι κτλ), στην προσπάθεια των παικτών για την οποία δεν μπορείς να έχεις παράπονο, είναι η μισή αλήθεια, θα δούμε το δέντρο αλλά θα χάσουμε το δάσος.

Το ζήτημα είναι βαθύτερο και πλέον αφορά την στάση του γκρουπ (ποδοσφαιριστές και τεχνικό τιμ) απέναντι στις προσδοκίες του κόσμου, αφού η… συνήθεια τείνει να επαναλαμβάνεται. Το αν μπορεί στην τελική ή όχι η ομάδα να υποστηρίξει την – για πολλούς- απόλυτα εφικτή κατάκτηση της 3ης θέσης, στο φετινό… διαφορετικό πρωτάθλημα.

Γιατί, πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο το club παθαίνει αλλεργία όταν βρίσκεται μπροστά στην επίτευξη ενός στόχου. Σαν να τον πιάνει ξαφνικά… ζαλάδα και να αγχώνεται. Γιατί είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει φέτος. Να σου προσφέρουν στο πιάτο την 3η θέση και εσύ να το διώχνεις μακριά…

Ο Άρης δεν κέρδισε την Λαμία για δυο λόγους. Ο πρώτος γιατί αιφνιδιάστηκε απόλυτα από τους φιλοξενούμενους και δέχθηκε δυο πανομοιότυπα γκολ από τον ίδιο παίκτη (Τουράμ), από τα οποία μέτρησε το ένα. Μόλις στο 3ο λεπτό σκοράρει ο Τουράμ, αλλά το μήνυμα δεν αποκωδικοποιήθηκε με συνέπεια να έρθει το 0-1 στο 16΄. Οι κιτρινόμαυροι δεν περίμεναν προφανώς από την Λαμία να μπει να… παίξει ποδόσφαιρο και την «πάτησαν» όπως στην πρεμιέρα με τον ΟΦΗ.

Ο δεύτερος λόγος γιατί δεν εκμεταλλεύτηκε το καλό του διάστημα που ήταν το δεύτερο ημίχρονο. Όταν πια η Λαμία μαζεύτηκε πίσω, ο Μάντζιος πρόσθεσε και τρίτο αμυντικό χαφ και μέχρι το 80΄ τουλάχιστον, υπέμεινε την πίεση που άσκησε η ομάδα του Ένινγκ. Ήταν και άτυχος στο δοκάρι του Μπα αλλά για μια ακόμη φορά δίχως την καλή τελική επιλογή.

Τη ώθηση στην τελική προσπάθεια που είπε και ο Γερμανός τεχνικός. Που επέλεξε, την στιγμή που έλειπε ο βασικός του φορ (Ιντέγε), να μην έχει καν στην 18άδα τον αμέσως επόμενο κλασσικό φουνταριστό του ρόστερ (Διαμαντόπουλο) και επομένως μια ακόμη επιλογή στο τέλος, όταν κοιτούσε στον πάγκο και δεν έβλεπε τον παίκτη που θα μπορούσε να δώσει το κατιτίς στην επίθεση.

Εγώ θεωρώ λάθος και την γρήγορη αλλαγή του Φετφατζίδη που γενικά έκανε πράγματα στο ματς, κίνηση που κρίνεται εκ των υστέρων αποτυχημένη γιατί αυτός που μπήκε στη θέση του (Μαρτίνες) για να κάνει μια δουλειά (να δώσει πλάτος στην επίθεση) δεν μπόρεσε να το κάνει. Ίσως νωρίτερα από αυτή την κίνηση, μια δοκιμασμένη από πέρσι λύση, θα ήταν να πάει ο Ντιγκινί κορυφή και ο Λάρσον στην πλευρά. Ακόμη και ο Σάσα μοιάζει- σε τέτοια παιχνίδια- να χαραμίζεται στο δεξί άκρο…

Η ουσία είναι ότι ο Άρης για μια ακόμη φορά έχυσε την καρδάρα με το γάλα και την ευκαιρία να πάει με άνεση στα δυο σερί εκτός έδρας παιχνίδια με Ατρόμητο και ΑΕΚ. Τώρα πάει και πάλι με πίεση και την υποχρέωση της μίνιμουμ απόκτησης τεσσάρων βαθμών που θα τον επαναφέρουν στην εξάδα των πλέι οφ. Από τον Άρη, εξακολουθώ να θεωρώ ότι λείπει μια μεγάλη νίκη εκτός έδρας και φυσικά μια αντιμετώπιση επί ίσοις όροις από την διαιτησία με αποκορύφωμα τα τρία λεπτά καθυστερήσεων χθες, όταν από το 70΄ οι φιλοξενούμενοι ροκάνιζαν τον χρόνο σε κάθε ευκαιρία.

ΥΓ. Πολύ σημαντικά τα τέσσερα παιχνίδια ως την διακοπή των Χριστουγέννων, εκ των οποίων τα τρία μακριά από το Βικελίδης. Από την βαθμολογική συγκομιδή του Άρη θα εξαρτηθούν πολλά για τη συνέχεια.